اشعار

دمی که جان ز تنِ محتضر جدا بشود            همان دم است که دلبر ز بَر جدا بشود

خودت بگو که شدی مجتبای این صحرا            بگـو چگـونه پـسر از پـدر جـدا بشود

کردی به خونت نیـزه‌ها را آبـیاری            شاید بروید صد نیـستـان از بهاری

من منتظر بودم که شاید باز گردی            مُـردم میان خیمه از چشم انتظاری

از نسل حـیدرم، حسنی زاده‌ام عمو            از کوچکی به دست تو دلداده‌ام عمو
با سن و سال کـوچکـم آماده‌ام عمو            افـتاده‌ای زمین و من افـتاده‌ام عـمو

وقتی که از حـال عـمویش با خبر شد            آتش وجودش را گرفت و شعله‌ور شد
از دسـتهای عـمّـه دست خود کـشید و            فـریـاد زد: عـمه دگـر وقـت سـفـر شد

دست در دست کسی که جگرش غم دارد            داشت می‌دید که اربـاب، سپر کم دارد
داشت می‌دیـد حـسیـن بن عـلـی افـتـاده            و حـرامی به سرش نـیـزه دمـادم دارد

در رگ رگش نشانـۀ خـوی کــریم بود            او وارث کــمــال پــدر از قــدیــم بــود

دست عمو به گیسوی او چون نسیم بود            این کــودکی شهید، که گـفـتـه یتیـم بود؟

پـا گــرفـتـه در دلــم، آتـشـی پـنهــان شده            بنــد بنــدم آتش و، سیــنــه آتـش دان شده

اشک هایم می چکـد، بر لبت یعنی که باز           آسمــان تــشنــه ام، مــوسـم بــاران شــده

دستش به دست زینب و میخواست جان دهد            می خواست پیش عمه عمو را صدا زند

می دیــد آمــده ببــرد سهــم خــویش را            بیـگــانه ای که زخــم بر آن آشنــا زنــد

عمو فــدای جـراحــات پیکــرت گردم           شهید مکـتـب عبــاس و اکبــرت گردم

نمــاز عشــق بجــا آور و عنــایت کـن           که من مکبّر در خــون شناورت گردم

من آمـده ام تـا کـه به پــای تو بـمیــرم            امـروز غـریـبـانـه بـرای تو بــمـیــرم

غم نیست اگر در قَـدَمت دست من افتد            شــادم به خــدا تا که به پـای تو بمیرم

دسـتـش از عمه كـشـید و بـدنش می پیچید            زیر پــایش عــربـی پـیـرهـنـش می پیچید

گِــردبــادی ز خـیــامـی به نـظــر می آمد            گِــردش انگــار زمین و زمنش می پیچـید

كِـل كـشـیـدنـد كه حس كرد عـمو افتاده            نگــران شد نـكـنـد چـنـگِ عــدو افـتـاده

پر گرفت از حرم و عمه به گَردش نرسید            دیــد از اسـب به گــودال به رو افـتــاده

گـذرِ ثــانـیه هـا هـر چه جــلوتــر می رفت            بیشتر بینِ حـرم حوصله اش سر می رفت

بُغض می كرد یـتـیمانه به خود می پیچید            در عسل خواستن آری به بـرادر می رفت

قصۀ هیــچ کسی مثــل من آغــاز نشد            هیچ کس مثل من اینگونه سرافراز نشد

هیچ عاشق پی معشوق خود اینقدر نرفت            هیچ عشقی به نگــار اینقَدَر ابراز نشد

هرکه خــواهد بخــدا بنــدگی آغــاز کند            باید عبـداللَـهی احساس خود ابــراز کند

کیست این طفل که در کودکی اعجاز کند            قدرت فــاطمی اش رفـتـه به بابا حَسَنش

مــرد میــدان بــلا، بیــم ز اعــدا نکــنـد            عرصه هر چند که شد تنگ، محابا نکند

لشگــر غیر اگر طعـنـه به شورش بزند            عــاشق دلــشده یک ثــانیه حــاشــا نکند

بسكه بر پایِ دلــم حوصله زنجیــر شده            طفــلی از هـولِ غــمِ بی كسیت پیر شده

نیــزه بر پهلــویِ تو نیّتِ قد قــامت كرد            ای وضویِ تو ز خون لحظۀ تكبیر شده

رها کن عـمّـه مرا بـاید امتـحـان بدهم             رسیده مــوقع آنکه خــودی نشان بدهم

رها کن عمه مــرا تا شجــاعت عـلوی            نشان حــرملــه و خـولی و سنان بدهم

سر می نهد تـمــام فـلـک زیــر پای او            دل می بـرد ز اهل حــرم جـلوه های او

عبدالله است و ایل و تباری کریم داشت            با این حـســاب عــالــم و آدم گــدای او

ماندن پروانه در بین قفس ها مشکل است           مأمن موج خروشان گشته تنها ساحل است

در مرام عاشقی اول قـدم سر دادن است           گرچه این تحفه به درگاه عمو ناقابل است